“De Bokt-vriendenclub”
Lotte was altijd al een meisje met een grote passie voor paarden. Ze had geen eigen paard, maar ze was wel altijd te vinden op haar favoriete website: Bokt.nl. Daar kwam ze dagelijks om te lezen over de laatste paardenshows, trainingsadvies en vooral om haar liefde voor alles wat met paarden te maken had te delen. En hoewel ze hier en daar wat mensen had ontmoet die ook van paarden hielden, was ze nog nooit echt “bokkervrienden” geworden, zoals ze het zelf noemde.
Op een dag, na een lange sessie van scrollen door het forum, kwam Lotte een post tegen die haar aandacht trok. Het was een oproep van een meisje genaamd Merel, die haar paard op vakantie had gestuurd naar een pension in de buurt van Lotte. “Ik zoek een maatje om samen te gaan rijden, heb geen idee waar ik moet beginnen,” schreef Merel.
Lotte dacht even na. “Waarom niet?”, dacht ze. Ze stuurde een privébericht en stelde voor om samen een rit te maken. Ze had niet echt verwachtingen, maar misschien was dit wel het begin van iets leuks.
De afspraak werd snel gemaakt: zondagmiddag, 14:00 uur, bij het pension van Merel. Lotte stond daar op de afgesproken tijd, niet wetende wat te verwachten. Zou Merel een chique meisje zijn met een enorme hoed en een perfect gekleed paard, zoals ze altijd zag in de tijdschriften? Of zou ze misschien een hippe, stoere paardenvrouw zijn met een leren jas en een paard met een enorme vacht die eruit zag als een yogamat?
Merel was… anders dan Lotte had gedacht. Ze kwam aanrijden in een oude, groene Opel Astra, die vol stond met stro, een hoofdstel en een rugzak die verdacht veel weg had van een survivalkit. Merel zelf was een beetje in de war en keek wat zenuwachtig naar Lotte.
“Ben jij Lotte?” vroeg ze terwijl ze een beetje om zich heen keek, alsof ze dacht dat ze misschien nog iemand anders had moeten ontmoeten.
Lotte knikte en stelde zich voor. “Ja, ik dacht, laat ik eens een gokje wagen. Ben benieuwd hoe jij rijdt!”
Merel grijnsde. “Nou, ik heb geen idee. Ik kan wel een beetje rijden, maar meestal doe ik alles met mijn paard in een beetje… improvisatiemodus.” Ze haalde haar schouders op.
Dat zou dus een rit worden om niet te vergeten. En dat was het ook!
Lotte kreeg al snel door dat Merel’s manier van rijden behoorlijk uniek was. In plaats van rustig en beheerst door de bossen te galopperen, leek Merel liever een soort parcours te maken van de bomen en takken die ze tegenkwamen. Het leek wel alsof ze een paard-dance-off had, waarbij haar paard, een schattige Welsh Cob, zowat een soort mini-springparcours maakte.
“Dit is dus geen normale buitenrit, hè?” riep Lotte lachend toen Merel weer met een enorme boog om een boom heenreed.
Merel keek terug met een brede grijns. “Nee, ik noem dit freestyle rijden. We doen gewoon wat we willen. Wil jij ook een keer proberen?”
Lotte, die al snel was besmet met het enthousiasme van Merel, besloot het ook maar te wagen. En voor ze het wist, had ze haar paard niet meer in controle en was ze in een soort impromptu polonaise met Merel’s paard aan het galopperen door een veld, tussen de bomen en langs een paar nieuwsgierige koeien.
Toen de rit eindigde, zaten ze beide met een grote glimlach op hun gezicht op de bank in de stallen, terwijl de paarden rustig hun gras aten.
“Dit was het meest chaos-ridden avontuur dat ik ooit heb gehad!” zei Lotte.
Merel lachte en knikte. “Ja, maar weet je, zo ontmoet je de leukste mensen. Bokt.nl is eigenlijk best een goede plek om vrienden te maken. Wie had gedacht dat we dit zouden doen, hè?”
Lotte glimlachte. “Precies! Bokt.nl: waar je niet alleen leert over hoefsmeden, maar ook over improviseren, freestyle rijden, en vooral lachen.”
En vanaf dat moment was het duidelijk: Lotte en Merel waren meer dan vrienden. Ze waren de oprichters van de meest chaotische (maar ook leukste) “Bokt-vriendenclub” ooit. En elk weekend gingen ze samen op avontuur, het ene nog gekker dan het andere.
En ja, af en toe verscheen er een foto op Bokt.nl van hun wilde ritten, met de onderschrift: “Je weet pas dat je echte vrienden hebt als ze samen met je door een maisveld crossen zonder het te vragen.”